Του Αργύρη Παγαρτάνη
Ο αγώνας της εθνικής ομάδας μπάσκετ στο «Κόπερ Μποξ» του Λονδίνου εναντίον της Μεγάλης Βρετανίας για τα προκριματικά του Eurobasket 2025 κανονικά θα έπρεπε να μονοπωλεί το μπασκετικό ενδιαφέρον στη σημερινή ειδησεογραφία. Το γιατί δεν το μονοπωλεί, καθώς την ίδια ώρα είναι προγραμματισμένος αγώνας του Ολυμπιακού για την Euroleague, το γνωρίζετε όλοι. Έχουν γραφτεί χιλιάδες άρθρα με διαφορετικό ύφος, από παρακλητικά και παραινετικά μέχρι ύβρεις και αναθέματα, αλλά λύση δεν βρίσκεται, για να είναι το παράθυρο πράγματι ορθάνοιχτο και να μην έχει κάγκελα, που εμποδίζουν κάποιους να αγωνιστούν με τα εθνικά τους χρώματα.
Είναι λογικό κι επόμενο το ελληνικό ενδιαφέρον να επικεντρώνεται (και να εξαντλείται) στη συνεννόηση με την Euroleague. Εκεί αγωνίζεται η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών που, αν συμπεριλαμβάνονταν στο ρόστερ, θα θύμιζαν τις καλοκαιρινές περιπέτειες. Καλώς ή κακώς, τον Γιάννη Αντετοκούμπο έχουμε συνηθίσει να τον βάζουμε στο μυαλό μας ως «έξτρα boost» για τα δύσκολα. Το επίπεδο του ελληνικού μπάσκετ δεν είναι τέτοιο που με πλήρη σύνθεση, αλλά χωρίς τον Γιάννη, θα υπήρχε ανησυχία για την πρόκριση στα τελικά του Eurobasket, όπου ούτως ή άλλως προκρίνονται οι τρεις στους τέσσερις κάθε ομίλου.
Αυτή η επιμονή μας, να θεωρούμε την Euroleague το μοναδικό «κάγκελο» που εμποδίζει το παράθυρο να ανοίξει, αποτρέπει τον μέσο Έλληνα μπασκετόφιλο από το να κατανοήσει πόσο μεγάλο πρόβλημα είναι αυτά τα περιβόητα «παράθυρα» σε όλες τις χώρες του κόσμου, όχι μόνο στην Ευρώπη.
Μήπως να δούμε λίγο την μεγάλη εικόνα;
Στραγγαλίζονται οι “μικρομεσαίες”
Η απόφαση της FIBA πριν λίγα χρόνια να καθιερώσει τα χειμερινά παράθυρα πρόκρισης δημιούργησε ένα ασφυκτικό πλαίσιο για τις εθνικές ομάδες. Όχι τόσο για αυτές που βρίσκονται στο επίπεδο της Ελλάδας, που το γενικό μπασκετικό επίπεδο τις φέρνει πάνω κάτω στις μεγάλες διοργανώσεις (Eurobasket, World Cup) ή στις παρυφές τους (Προολυμπιακά τουρνουά). Αλλά για πολλές από τις λεγόμενες «μικρομεσαίες», αυτές που θέλουν και πρέπει να στηριχθούν σε κάποιους παίκτες που ξεχωρίζουν για να ανέβουν επίπεδο και να λειτουργήσει ο πλουραλισμός.
Ποια είναι η μόνιμη επωδός αυτών που απαξιώνουν το μπάσκετ; Ότι με αυτό ασχολούνται σοβαρά λίγες χώρες. Και πράγματι, το επίπεδο ενδιαφέροντος σε σχέση με το ποδόσφαιρο δεν χωράει σύγκριση. Ενώ, όμως, στο ποδόσφαιρο (όπου κι εκεί τα εκατομμύρια χορεύουν) η FIFA έχει καλλιεργήσει την κουλτούρα των εθνικών ομάδων και θεωρείται αδιανόητο κάποιος να θέλει να παίξει στην εθνική του και να μην μπορεί (όπως και το αντίθετο, να απαρνηθεί κάποιος πρόσκληση της εθνικής ενώ δεν είναι τραυματίας), στο μπάσκετ η FIBA βγάζει μόνη της τα μάτια της.
Στις 18 ομάδες της φετινής Euroleague αγωνίζονται, ούτε λίγο, ούτε πολύ, 137 διεθνείς παίκτες. Μπασκετμπολίστες, δηλαδή, που έχουν φορέσει τη φανέλα μιας εθνικής ομάδας. Από αυτούς ελάχιστοι θα δώσουν το «παρών» στα ματς των προκριματικών. Περιπτώσεις όπου παίκτες λαμβάνουν άδεια όπως π.χ. του Μωραϊτη ή του Οσμάν στον Παναθηναϊκό, είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Τα προκριματικά (δεδομένου ότι στην Euroleague αγωνίζονται και παίκτες απ’ όλες τις ηπείρους) τους χάνουν όλους αυτούς.
Ή μήπως είναι τυχαίο που ο ΜΟΝΟΣ παίκτης, ο οποίος διαμαρτυρήθηκε, ήταν ο Μάριο Χέζονια, ο Κροάτης, που βλέπει ότι χωρίς αυτόν και τους παίκτες στο ΝΒΑ, η χώρα του είναι αναγκασμένη να δώσει δύο ματς-φωτιά (σήμερα και την Κυριακή) με τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, από τα οποία θα εξαρτηθεί η πρόκρισή της στο Eurobasket, δηλαδή στην 24άδα της ηπείρου;
ΝΒΑ, G-League και κολλεγιακό
Με το ΝΒΑ τι γίνεται; Σύμφωνα με τον ίδιο τον οργανισμό, το άνοιγμα της φετινής σεζόν βρήκε 125 (!) μη Αμερικανούς παίκτες δεμένους με συμβόλαια με τις 30 ομάδες. Παίκτες προφανώς πρώτης γραμμής, που μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα μιας ομάδας. Και φυσικά η Ελλάδα δεν χρειάζεται τον Γιάννη, η Σερβία δεν χρειάζεται τον Γιόκιτς, η Γερμανία τον Σρέντερ ή η Γαλλία τον Γουεμπανιάμα. Αλλά δεν χρειάζεται η Σλοβενία τον Ντόντσιτς; Η Βοσνία τον Νούρκιτς; Η Κροατία τον Μπογκντάνοβιτς και τον Σάριτς; Η Φινλανδία τον Μαρκάνεν; Η Αυστρία τον Πουτλ; Η Λετονία τον Πορζίνγκις; Το Ισραήλ τον Άβνιγια; Η Σουηδία τον Κλίντμαν και τον Λάρσον;
Αν, μάλιστα, επεκτείνουμε την έρευνα και στη G-League, θα δούμε ακόμα περισσότερους παίκτες να λείπουν. Εδώ το ζήτημα δεν αφορά τόσο την Ευρώπη, όσο την Αμερική. Σημαντικοί παίκτες που θα μπορούσαν να ανεβάσουν επίπεδο κάποιες ομάδες, δεν είναι παρόντες. Τουλάχιστον 50 τέτοιοι παίκτες λείπουν.
Τελευταίο αφήνουμε το κολλεγιακό πρωτάθλημα. Το οποίο για την Ελλάδα είναι ασήμαντο. Εδώ και χρόνια δεν υπάρχει παίκτης που θα μπορούσε δυνητικά να αγωνιστεί για την εθνική ανδρών και λείπει για σπουδές. Αλλά για πολλές χώρες (κυρίως της Αφρικής, αλλά και της Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής) αυτό ισχύει. Οι μη Αμερικανοί μπασκετμπολίστες που σπουδάζουν μόνο σε κολλέγια της Division I υπολογίζονται σε πάνω από 500. Από αυτούς, τουλάχιστον οι 50 είναι σε τέτοιο επίπεδο που θα μπορούσαν να παίξουν στα παράθυρα, ενισχύοντας την εθνική τους (επαναλαμβάνουμε, δεν αναφερόμαστε στην Ελλάδα, μάλιστα στην Ευρώπη οι περιπτώσεις αυτές είναι ελάχιστες).
Αν κάνουμε, λοιπόν, τη γενική σούμα, θα διαπιστώσουμε ότι τα προκριματικά sε όλο τον κόσμο (για τις κατά τόπους ηπειρωτικές διοργανώσεις, το Afrobasket, το AmeriCup, το FIBA Asia Cup και το Eurobasket) θα διεξαχθούν χωρίς 300 παίκτες πρώτης γραμμής, σύμφωνα με τον πιο μετριοπαθή υπολογισμό!
Φαντάζεστε να γινόταν κάτι τέτοιο στο ποδόσφαιρο; Να διεξάγονταν προκριματικά χωρίς τους 300 καλύτερους ποδοσφαιριστές παγκοσμίως; Ούτε να το φανταστεί δεν μπορεί κανείς.
Τι σημαίνει αυτή η απώλεια, αν όχι παραχάραξη των πραγματικών δυνατοτήτων μιας χώρας; Θα πρέπει μια μέτρια μπασκετική δύναμη να εύχεται να… μην βγουν τόσο καλά ταλέντα από τις ακαδημίες της, ώστε να μην παίζουν στο ΝΒΑ και τη Euroleague, για να τους έχει στη διάθεσή της; Και πώς θα μπουν στην εξίσωση νέες δυνάμεις, που θα ανανεώσουν το ενδιαφέρον και θα σπρώξουν προς τα πάνω και τη δική μας εθνική;
Πηγή: Sport DNA
